فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳

امنیت یک حق اولیه و ضروری برای زندگی همه افراد اجتماع و شهروندان است، و البته در بیان مفهوم امنیت باید به دو بعد ذهنی و عینی آن توجه کرد. این دو بعد کاملاً بر یکدیگر تاثیر­گذار بوده و نمی­توانند به­طور مجزا بررسی شوند­. در واقع مفهوم ” امنیت” و درک آن در همه ابعاد( فیزیکی،اجتماعی، روانی و …) مشکل است و بنابراین ترقی دادن آن هم مشکل خواهد بود.
هم­چنین روشن است که نیروی انتظامی و تعدد پلیس و نگهبان برای یک فضا به تنهایی نمی­تواند ضامن تأمین امنیت شهر باشد و البته یک طرح شهر­سازی نیز به­تنهایی نمی­تواند امنیت را در کالبد شهر تزریق کند و هم­چنین روشن است که پیشگیری از جرم از هر طریقی که باشد و برقراری امنیت بسیار راحت­تر و با صرفه­تر از بر خورد با جرم خواهد بود. اما با مداخلات فیزیکی و اجتماعی به صورت موازی می­توان جو و محیط عمومی فضا­های شهری را تحت تأثیر قرار داد و میزان احساس امنیت شهروندان و درک آن­ها از محیط پیرامونشان را تغییر داد و حضور آنان را در شهر بالفعل گردانید. اما یکی از عوامل محرکه این اقدام خود شهروندان به عنوان روح حاکم بر شهر می باشند. آنان بهتر از همه بر معضلات نا­امنی در محیط خود واقف هستند و در صورت مشارکت فعال با برنامه­ریزان شهری می­توانند محیطی امن برای خود و خانواده­شان فراهم آورند.