نشریه علمی پژوهشی مدیریت شهری و روستایی ۴۴

سیستم­های پشتیبان تصمیم گیری به تصمیم­گیرندگان کمک می­کند که از طریق کنش متقابل مستقیم با اطلاعات و مدل­های تحلیلی به حل مسائل نیمه ساختاری بپردازد. مفهوم مستتر در سیستم پشتیبان تصمیم گیری این است که نتایج باید بدون نیاز به مشورت با متخصصین سریعاً به دست آیند و مستقیماً توسط سیاست­گذاران و نه پژوهشگران متخصص مورد استفاده قرار گیرند. در تحقیق حاضر ساختار مدیریت شهری و سیستم­های پشتیبان مورد استفاده شهرداری ساوه مورد بررسی قرار گرفت، مطالعه حاضر از نظر نوع و ماهیت در قلمرو تحقیقات کاربردی توسعه­ای و از نظر روش جزء تحقیقات توصیفی- تحلیلی می­باشد، آمار و اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه­ای، پیمایش میدانی انجام پذیرفته است، مدیران و کارشناسان شهرداری ساوه جامعه آماری تحقیق را تشکیل داده­اند، آراء و نظرات آنان از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار SPSS و آزمون­های آماری chi- squre، Fridman  و تحلیل عامل اکتشافی و ماتریس چرخش استفاده گردید، نتایج تحقیق نشان می­دهد عوامل کلیدی مهمی که می­تواند موفقیت سیستم­های پشتیبان تصمیم­گیری را افزایش دهد شامل تربیت مدیران شهری مشارکت پذیر، توسعه فرهنگ تسهیم دانش و کاربست مناسب سیستم­های پشتیبان تصمیم­گیری است.

دریافت کامل مقاله

بنادر را می­توان دروازه­های اصلی ورود و خروج جریان­های فضایی برشمرد. این کانون­های فعالیتی، درصورتیکه بتوانند پیوند مناسبی با ساختار فضایی مناطق درون­سرزمینی ایجاد کنند، نه تنها می­توانند جریان های توزیع کالا را به خوبی هدایت کنند، بلکه نقش موثری در توسعه نواحی پسکرانه­ای خواهند داشت. در این میان، تمرکز و تاکید بر مولفه­های ساختار فضایی، می­تواند موجب رونق تعامل بنادر با قطب­ها و توسعه پسکرانه­های درون­سرزمینی شود. هدف از این پژوهش، شناسایی مولفه­های ساختار فضایی و تدوین یک چارچوب نظری مناسب از دیدگاه ­های مطرح پیرامون ساختار فضایی بنادر- پسکرانه بر مبنای روش تحلیل­محتوا است. یافته­های پژوهش نشان می­دهد از میان مجموعه نظریه های ساختارفضایی، شش مولفه قابل شناسایی است که عبارتند از: قلمرو، کانون، محور ارتباطی، سازمان­یابی سطوح، تعامل و انتظام. با تلفیق هرکدام از این مولفه­ها، ابعاد جدیدی از ساختار فضایی سرزمین روشن می­شود که شامل تحرک فضایی، کاربری فضایی و فرم فضایی خواهد بود.

امروزه فرآیند توسعه شهرها بیش از پیش به سوی ابعاد کالبدی تمایل یافته و در مقابل انسان و ویژگی­های او رنگ باخته­اند. نتیجه این امر گسستگی رابطه انسان با مکان وی به صورت خاص و شهر به صورت عام است. بدین ترتیب شهروند خود را هرچه کمتر جزئی از شهر برشمرده و تعلقی به آن احساس نمی­کند، رخدادی که نتایج آن طیفی از مشکلاتی چون کاهش مسئولیت­پذیری در قبال رخدادهای پیرامونی با تاکید بر زوال امنیت شهری تا بحران­های اجتماعی از جمله بحران هویت را در بر می­گیرد. مقاله حاضر با هدف ارزیابی تاثیرپذیری حس تعلق شهروندی مشتمل بر حس تعلق مکانی و حس تعلق اجتماعی از حس مکان با تاکید بر مولفه معنایی آن به عنوان یک پژوهش شهری- راهبردی با اتخاذ شیوه توصیفی و مردم نگاری تدوین شده است. شاخص­های پژوهش برمبنای مطالعات کتابخانه­ای و اسنادی به کمک پرسشنامه طراحی شده در طیف لیکرت با بهره­گیری از آزمون آماری تی در نرم­افزار SPSS و روش تحلیل سلسله­مراتبی AHP به صورت موردی در شهر جدید پردیس مورد بررسی قرار گرفته­اند.

امروزه ضرورت توجه به اقشار آسیب­پذیر اجتماعی خاصه کودکان در فرایند طراحی و برنامه­ریزی شهر، از مهمترین مقولاتی است که توجه بیشینه صاحبنظران و مدیران مدیریتی شهر را به خود معطوف داشته است. از سویی دیگر، مناسب­سازی محیط شهر برای کودکان از طریق راهکارهای طراحی شهری، نشانگر احساس مسئولیت جامعه حرفه­ای معماری و شهرسازی نسبت به کودکان بوده و موجب آموزش و مسئولیت­پذیری در کودک و نوجوان می­شود؛ چراکه ایجاد محیط مناسب برای کودک و نوجوان هزینه چندانی را دربرنمی­گیرد و تنها نیاز به آگاهی، توجه و احساس مسئولیت در مسئولان و متخصصان دارد. بر این اساس، در این مقاله با رویکرد بنیادی و مساله محور، و با بهره­گیری از روش «توصیفی- تحلیلی» و روش «استدلال منطقی» و همچنین سیاست­پژوهی به بررسی ابعاد شهرهای دوستدار کودک پرداخته و تدوین راهنمای طراحی شهری شهرهای دوستدار کودک را مدنظر قرار داده است. در پایان نیز به اجمال، اصول و معیارهای طراحی شهرهای دوستدار کودک مورد اشاره قرار می گیرد.

تاثیر نور در معماری اسلامی انکار ناشدنی است و از اهمیت وگستردگی معنایی زیادی برخوردار است و یکی از عوامل و مولفه های مهم در فضاسازی معنوی و روحانی مساجد می‌باشد. نور از عوامل موثر بر ارزش فضایی است که به عنوان غیرمادی‌ترین عنصر محسوس طبیعت همواره در معماری ایرانی اسلامی وجود داشته و همواره حسی عرفانی به فضا به ویژه به فضاهای مذهبی می‌بخشد. در معماری گذشته ایران به کارگیری نور همراه با ظرافت های خاصی بود که ارتقای کیفی فضای معماری را سبب می‌شد. امروزه نگرش کمیتی و نادیده گرفته‌شدن جنبه‌های معنایی در طراحی اغلب فضاها موجب گشته تا طراحی نور به تأمین نور مورد نیاز برای فعالیت‌های فیزیکی تقلیل یابد. هدف از نگارش این مقاله، معرفی روش سنجش کیفی نور بر اساس اصول هفتگانه مستخرج از آیه نور می‌باشد. روش تحقیق حاضر به صورت توصیفی- تحلیلی بر مبنای استدلال منطقی  بوده و بر اساس منابع کتابخانه‌ای و مشاهدات میدانی تهیه شده است. یافته‌های اصلی تحقیق عبارتند از: الف) معرفی اصول کیفی نور منطبق بر آیه نور؛ ب) معرفی نمودهای عینی اصول کیفی نور در کالبد معماری فضاهای عبادی؛ ج) معرفی معیارهای ارزیابی  نمودهای عینی اصول کیفی نور در فضاهای عبادی؛ د) معرفی نحوه استخراج اطلاعات جهت بررسی و شناخت نقاط ضعف و قوت نور در آفرینش فضای معنوی.