فصلنامه مطالعات مدیریت شهری شماره ۳۲

 

 

 

 

 

 

 

 

مقدمه و هدف پژوهش: مقاله حاضر با هدف ارتقا فرایند و بهبود گردش فعالیتهای مالی و بر اساس یافته ها و نتایج یک بررسی میدانی از منطقه ۱۰ شهرداری تهران تهیه شده است. باتوجه به آنکه بهبود فرایندها سبب افزایش مواردی مانند سرعت پاسخگویی به مشتری، افزایش کارایی، مدیریت بهینه منابع می­شود و به همین دلیل سبب بهبود مدیریت شهری میگردد و همچنین از آنجا که CMMI  چارچوبی است که تمرکز اصلی اش بر بهبود فرایندها است بنابراین گزینه مناسبی جهت ارتقای گردش فعالیتها به ویژه در حوزه مالی شهرداری ها می­باشد
روش پژوهش: نوع تحقیق کاربردی توسعه ای بوده است و روش جمع آوری اطلاعات بر مبنای تحقیقات کتابخانه ای و نیز میدانی با استفاده از پرسشنامه به روش دلفی بوده و به جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار minitab  استفاده شده است
یافته‌ها:. در این مقاله با توجه به ارزیابی صورت گرفته از طریق روش اسکمپی از بین معیارهای منتخب سطح دو و سه قابلیت، این نتیجه حاصل گشت که ۵ ناحیه فرایند ارزیابی شده بیشترین تاثیر را در گردش فرایند مالی داشته و  سازمان بر اساس سطوح توانایی CMMI در سطح قابلیت یک قراردارد.
نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاکی از آن است که ارزیابی اسکمپی و اولویت­بندی اقدامات بهبود و پیاده­سازی فعالیتهای عام و خاص چارچوب بلوغ قابلیت یکپارچه و راهکارهای آن که سبب ارتقا به یک سطح بالاتر میگردد منجر به بهبود مدیریت منابع، بهبود چرخه حیات و کنترل بهتر بر زمانبندی درسازمان های مدیریت شهری می­شود.

 

دریافت کامل مقاله

مقدمه و هدف پژوهش: نیازهای جدید شهری و توسعه شهرها، دولت‌های مرکزی را با کمبود منابع مالی جهت تأمین خدمات شهری مواجه کرده است. این موضوع به‌ویژه در زمینه تأمین مالی پروژه‌های شهری از دید بخش خصوصی و بخش عمومی و به‌طور خاص، شهرداری‌ها جذابیت و اهمیت خاصی پیداکرده است. هدف اصلی این تحقیق این است که درک اینکه چه میزان شهرداری های ایران آماده و مایل به استفاده از PPP در پروژه های توسعه شهری هستند و میزان آگاهی آنها از چگونگی اجرای آنها‌، که ممکن است بر موفقیت پیاده سازی تاثیر بگذارد در پروژه می‌باشد.
روش پژوهش: این تحقیق به منظور شناسایی معیارها و فرصت‌ها برای پیاده سازی موفق PPP در توسعه شهری طراحی شده است. روش انجام کار به صورت پرسشنامه ای و انجام مصاحبه با خبرگان و سرمایه گذارانی بوده که با روش مشارکت عمومی-خصوصی در پروژه های شهری سرمایه گذاری کردند و همچنین، پیمانکارانِ عمرانیِ شهرداری که تمایل به شرکت در پروژه هایppp  داشته اند. بر اساس روش کوکران، حجم نمونه گیری ۱۰۴ نمونه برآورد گردید.
نتایج پژوهش: نتایج، با توجه به آزمون تطابق کندال و آزمون فریدمن، گویای آن است که از میان عوامل آمادگی سازمان‌ها برای قوانین و مقرارات  بالاترین رتبه را در موفقیت آمیز بودن پروژه های توسعه شهری داشته اند. تدوین راهنماها و منابع اطلاعاتی در این زمینه یکی از اقدامات مؤثر برای ظرفیت‌سازی و رفع ابهامات و سوءتفاهم‌های احتمالی در مورد مشارکت عمومی- خصوصی است.

 

 

مقدمه و هدف پژوهش: مدیریت شهری یک فرایند است که در مجموع به یک نظام تصمیم گیری منجر خواهد شد، میزان موفقیت و یا عدم موفقیت مدیریت شهری بستگی به قدرت، مشروعیت و ساختار حقوقی، اجتماعی و اقتصادی جامعه دارد. نوع مدل مدیریت شهری در دوره های مختلف تاریخی و در مناطق مختلف، بازتابنده نگرش و میزان مشارکت عمومی (رویکرد جمع گرایانه) و قدرت اجرایی مدیریتی است. یکی از گفتمان های مهم در تعیین مدل مدیریتی برتر، تعیین چگونگی اداره شهر و قرارگیری قدرت در دست مدیران شهری است. از سوی دیگر، مدل اداره شهر رابطه نزدیکی با حل یا ایجاد مسائل شهری دارد. در این مقاله ضمن شناخت و بررسی چگونگی، سیر تحول رویکردهای اداره و مدیریت شهری و سیر تحولات سطوح مدیریت شهری ایران در ادوار مختلف و بیان وضعیت موجود، نقاط قوت و ضعف (مزایا و معایب) آن­ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
روش پژوهش: در این پژوهش با استفاده از روش­های توصیفی (مطالعات کتابخانه­ای)، تحلیل داده­های ثانویه (اسنادی) و تکنیک تحلیل محتوا به بررسی و مقایسه تطبیقی میان رویکرد مدیریت سنتی و جدید شهری از دوره حکومت ماد (۷۸۰ قبل از میلاد) تا دوره جمهوری اسلامی (سال ۱۳۹۵ ه.ش) پرداخته شده است.
یافته‌ها: یافته­های پژوهش با توجه به تحلیل کارکردها و عملکردهای مدیریت شهری در ایران و این­که نظام مدیریت شهری کشور در حکومت­های مختلف تحت تأثیر برنامه­ریزی و مدیریت متمرکز (سازماندهی تمرکزگرا) بوده و تجزیه و تحلیل عناصر تأثیر­گذار مدیریت شهری کشور در دوران کنونی در سطوح کلان، منطقه­ای و ناحیه­ای/محلی و تغییرات سطوح مدیریت شهری در طول زمان بیانگر وجود موازی­کاری در امر تصمیم­گیری و برنامه­ریزی است.
نتیجه گیری: سیر تاریخی روندها و گرایش­های حاکم بر ویژگی های شکلی و محتوایی مدیریت شهری در ادوار مختلف، نمایانگر نوعی تکامل شکلی، مفهومی، محتوایی و عملکردی مدیریت ها می­باشد؛ به گونه­ای که از برداشت­ها و باورهای تک ساختی و تک ساحتی رو به سـوی برداشت­ها و بـاورهـای چند ساختی و چند ساحتی (مدیریت مشارکتی و بهره گیری از خرد جمعی، پاسخ گویی و شفاف سازی) هدایت شـده اسـت. نظام اداره امور شهر در طی صد سال گذشته از وظایف اصلی مدیریت شهری به جهت نداشتن منابع درآمدی پایدار، ضعف نهادهای مدنی و محلی و نداشتن جایگاه تعریف شده تشکیلاتی در سلسله مراتب تشکیلاتی کشور، عدم مشارکت در برنامه ریزی به واسطه ماهیت برنامه ریزی متمرکز و از بالا به پایین باز مانده و بیشتر به امور بر زمین مانده شهر پرداخته اند. بنابراین، توسعه‏‏ وظایف و اختیارات شهرداری‏ها همراه با تمرکززدایی و توسعه مدیریت یکپارچه شهری ضروری می­باشد.

مقدمه و هدف پژوهش: برنامه‌ریزی ارتباطی از نظریات مطرح دهه ۱۹۹۰ میلادی قلمداد می​‌شود که مورد توجه وسیع برنامه ریزان قرار گرفت. با توجه به اهمیت این نظریه، این پژوهش با هدف شناسایی زمینه‌های اجرایی و نهادی جهت عملی کردن برنامه‌ریزی ارتباطی در تهران تهیه شده است.
روش پژوهش: جهت دستیابی به هدف تحقیق، رویکرد مکمل نهادگرایی استفاده شده و با تلفیق دو دیدگاه نهادگرایی و برنامه‌ریزی ارتباطی، چارچوب تحقیق طراحی شده است. این تحقیق با استفاده با بررسی توصیفی-تبیینی اطلاعات موجود، به بررسی و تحلیل نظام برنامه‌ریزی شهری تهران و ارائه پیشنهادات می​‌پردازد.
یافته ها: یافته‌ها نشانگر این است که نبود هماهنگی و همکاری بین بخشی در نهادهای ذی ربط، ناهمخوانی و تداخل قوانین و مقررات شهری دررابطه با وظایف نهادها، عدم تعریف نقش میانجی گر و تسهیل گر برای برنامه ریز، ضعف مشارکت مردمی و نقش کمرنگ سازمانهای مردم نهاد و فقدان سیستم آموزشی فراگیر و فرهنگ سازی ضعیف از مهمترین مشکلات در نظام برنامه‌ریزی تهران هستند.
نتیجه گیری: نظام برنامه‌ریزی تهران برای انطباق با برنامه‌ریزی ارتباطی نیاز به انجام اقدامات در چهار بعد اصلی یعنی تعریف وظایف جدید برای برنامه ریز، فراهم آوردن الزامات داخلی نهادهای رسمی و نهادهای غیررسمی و ایجاد همکاری بین کلیه نهادهای ذی ربط برنامه‌ریزی دارد.

 

مقدمه و هدف پژوهش: توجه به جنبه‌های ساختار فضایی شهر از حیث برخورداری از شاخص‌های مختلف بسیار ضروری است زیرا ساختار فضایی شهر دارای سیستمی منسجمی است که از اجزا و عناصر گوناگون تشکیل شده است که ناپایداری هر کدام از این عناصر، بر کل مجموعه و ساختار شهری تاثیرگذار است. بر این اساس هدف پژوهش حاضر، سنجش عدالت فضایی و الگوی توزیع شاخص‌های فضایی و مشخص کردن میزان تمرکز در شاخص‌های مذکور است.
روش پژوهش: روش تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش با بکارگیری شاخص‌های جمعیتی- اجتماعی، اقتصادی و کالبدی و همچنین مدل ویکور، مدل تحلیل خوشه ای، ضریب جینی و ضریب موران به رتبه بندی و سطح بندی نواحی شهری و همچنین سنجش میزان تمرکز و خودهمبستگی فضایی در شهر مهاباد در سال ۱۳۹۴ پرداخته شده است.
یافته‌ها: یافته‌های حاصل از مدل و یکور نشان داد که در مجموع بیشتر نواحی شهری مهاباد با توسعه نیافتگی یا توسعه نه چندان مطلوب روبرو هستند. در ادامه با استفاده از ضریب جینی و ضریب موران مشخص شد که در شاخص‌های تاسیسات و خدماتی شهری بیشترین تمرکز را شاهد هستیم به طوریکه این تمرکز با خود همبستگی فضایی چندانی روبرو نیست زیرا در بیشتر موارد توزیع شاخص‌ها تنها در یک ناحیه خاص متمرکز بوده نه در چند ناحیه مجاور.
نتیجه گیری: مشخص شد که در بیشتر موارد کانون‌های برخودار در شمال و شمال غربی شهر و کانون‌های محروم در جنوب شهر مهاباد مشاهده می‌شوند؛ لذا توجه به کاهش نابرابری‌ها و حرکت به سوی توسعه متوازن در زمینه تاسیسات و خدمات شهری باید در اولویت برنامه ریزی و مدیریت شهری قرار بگیرد.