ساختمان مسکونی نیمرخ | دفتر طراحی معماری نظام عسکری

ساختمان مسکونی نیمرخ
معمار: دفتر طراحی معماری نظام عسکری

موقعیت : ایران،اصفهان، خیابان اردیبهشت، کوچه طباطبایی
وضعیت : تکمیل شده
مساحت زمین: ۲۲۴ مترمربع
مساحت ساخته شده: ۴۵۰ مترمربع
کاربری : مسکونی
تاریخ: ۱۳۹۴-۱۳۹۵
معماران مسئول: نظام عسکری
همکاران طراحی: مریم عسگری نژاد، پوریا رادمنش، محمد رنجبر، پروانه محسنی، بهناز شمسایی
کارفرما:‌ اسمائیل رخبر
مهندس سازه: مهندس طوقی
تاسيسات مکانیکی: بابک ایزدی
تاسیسات الکتریکی: حامد گودرزی
نورپردازی: حامد گودرزی
مدیر اجرایی: نظام عسکری
تیم اجرایی: محمد فرزانه، محمد ابراهیمی، پوریا م عبدی
نظارت: نظام عسکری
پیمانکار: نظام عسکری
طراح سه بعدی:‌ مریم عسگری نژاد
گرافیست: پروانه محسنی
ماکت ساز: محمدامین رنجبر
عکاس: فرشید نصرآبادی
جوایز: رتبه اول جایزه معماری داخلی، مجله معماری و ساختمان، سال ۱۳۹۶

درباره پروژه ساختمان مسکونی نیمرخ

امروزه تلاش برای بازیابی هویت از دست رفته در کشورهای کمتر توسعه یافته گروه زیادی از افراد را به سمت بازگشت به سنت ها رهنمون کرده است، در این میان گروهی از شهرنشین ها که عمدتا از زندگی به سبک آپارتمان نشینی در شهرها ناراضی هستند تلاش مینمایند تا با خرید زمین های مسکونی با قطعات کوچک و ساخت چندین واحد آپارتمان که تماما در اختیار آنان باشد بر برخی از مشکلات زندگی آپارتمانی نظیرکمبود فضا، عدم محیط خصوصی و… فائق آیند، در حالی که کاملا به این نکته بی توجه هستند که مشکل اصلی در ذات طراحی به سبک آپارتمان نشینی است و نه در ابعاد آپارتمانی که آنان در اختیار دارند و یا تعداد آن.

چالش های طرحی

۱-قرارگیری ساختمان در انتهای یک کوچه ی بن بست با عرض ۴ متر که کاملا ملک مورد نظر را در محاصره ی واحدهای مسکونی اطراف قرار داده بود و عملا هیچ گونه دید و منظر مناسبی وجود نداشت.
۲-اضافه ارتفاع غیرمجاز همسایه ی شمالی به میزان ۴ متر که علاوه بر مسدود کردن دید اصلی ساختمان ، عملا نورگیری از جبهه ی جنوب را در بیشتر ساعات روز با مشکلی جدی روبرو کرده بود.
۳-خواسته های کارفرما که توامان به دنبال بازیابی خاطرات زندگی کودکی در خانه های امن و وسیع حیاط مرکزی (که عمدتا فرآیند زندگی در آنها از دید همسایگان پنهان بود) از یک سو و از سوی دیگر داشتن فضای معماری با استانداردها و قالب معماری مدرن امروزی بود.

ایده طرح

تمرکز اصلی در فرآیند طراحی بر دستیابی به حداکثر انرژی، نشاط و جنب و جوش در درون کالبد معماری بود تا بدین وسیله هم افزایی انرژی مثبت فضاهای داخلی بر کاستی های ذاتی ملک غلبه کند و معماری از درون شکوفا شود، در بخش بیرونی سعی بر آن بود که همچون الگوی متداول معماری مناطق کویری ایران از پرگویی و تظاهر بیجا پرهیز شود و اتفاقات پیرامونی بنا تنها و فقط بر اساس نیازهای اصلی شکل گیرند. برای غلبه بر معضل نورگیری تلاش گردید تا با ایجاد فضایی میان تهی نظیر آنچه در حیاط های مرکزی دیده می شود نور کافی از آسمان مستقیما به داخل کالبد تزریق شود، برای دسترسی به حداکثر پویایی در فضای داخلی سعی بر آن شد تا سیستم حرکتی حول این فضای میان تهی شکل گیرد و دیدهای مناسب داخلی بین طبقات با استفاده از اختلاف ارتفاع درسطوح میسر گردید که تماما از فضای میان تهی گذر می کنند و به پویایی فضای داخلی کمک می نمایند.