خانه ی بی سنگ
معمار:دفتر معماری TAO ( حمید ناصرخاکی)
موقعیت: ابهر، زنجان، ایران
کاربری: مسکونی
تاریخ شروع و اتمام طراحی: خرداد ۹۵-بهمن۹۳
تاریخ شروع و اتمام اجرا: مهر ۹۵-اسفند ۹۳
مساحت سایت پروژه: ۴۰۳ مترمربع
مساحت کل ساخته‌شده: ۹۴۰ مترمربع
دفتر معماری: دفتر معماری تااُ(TAO)
معمار مسئول: حمید ناصرخاکی، بنفشه درویش
تیم طراحی: سینا مصطفوی، محسن نوری، نیوشا زری‌باف و سید علی طباطبایی
طراح نورپردازی: فلوس، شرکت دایا گروپ
کارفرما: سابینه نظری، رضا عربلو
مهندس سازه: پدرام زرپاک
مهندس تأسیسات مکانیکی: مجتبی معیری نژاد
مهندس تأسیسات الکتریکی: مجتبی معیری نژاد
مدیر اجرایی پروژه: حمید ناصرخاکی
گروه اجرا: برهان نوری، امیر حسن‌پور
اجرای سازه: گروه مهندسی سپهر ستون
اجرای تأسیسات مکانیکی: مجتبی معیری نژاد
اجرای تأسیسات الکتریکی: امیر حسن‌پور
اجرای آجرکاری: برهان نوری
اجرای فینیشنگ‌های چوبی: شرکت ونیتار
اجرای کابینت: گی مگی ایتالیا
مهندس ناظر: برهان نوری
طراح سه‌بعدی: محسن نوری
گرافیست: سپهر امیدوار
عکاس: دید استودیو (مسیح مستأجران)
درباره پروژه خانه بی سنگ:
خانه بی سنگ، در شهرِ معاصر، در هياهوى آپارتمان هاى كنار هم و اطوارِ ويلاهاى دور از هم ، تنها در حد پسوندى براى نام هايي چون كارخانه و رودخانه باقي مانده است.زمينِ پروژه خانه بی سنگ را، به خانه تبديل كرديم تا پسْ را پيش بكشيم، و حكايت معمارانه را به روايت فضا تبديل كنيم.
روایت درون پروژه خانه بی سنگ:
در خانه بی سنگ فضاي باز دروني، نور و پيوستگي ، محور مركزى روايت شدند و شخصيتها از پلاستيكِ ماده و متريال به ديناميكِ فضا راه يافتند.
ویژگی های شاخص پروژه خانه بی سنگ:
دستگاه پله، قهرمان روايت خانه بی سنگ شد و حياط، معشوقه اش. معشوقه به بالا گريخت و پله، آجر به آجر، فضاها را گشود تا به آغوشش رسد.كوچه به مرز، مرز به توده ، توده به ويد، ويد به آستانه پيوست تا خانه ، داستانش را از جز تا كل ، فرياد زند. از آجرهاي كات شده ، حفره هاي باز و بسته ، پخيِ بادگيروارِ بام و بالكن هاي رو به آسمانِ بي مشرف تا ويدهاي ممتد دروني و بيروني و گودال باغچه ، همگى داستان خانه بي سنگ را ساختند.
بی سنگ ،دلیل نامگذاری پروژه خانه بی سنگ:
معماران سلجوقي در سلطانيه، آجر را از نقش رهانده بودند، شهري نزديك به خانه ى بي سنگ كه از نبودِ سنگ، بيسنگ نشد. از رهايىِ نقش به ديدار آجر شتافت، بى تعارف ، بي اطوار.راوى روايت، ما نبوده ايم، بيسنگ، خود را به درونِ ذهن ما و كارفرما رساند و از آن پس آرام آرام نجوا كرد.
شهرِ معاصر، سرشار از هياهو، نجوا را نمي شناسد، ولى هنوز نجواست كه شهر را خانه مى كند.
