خانه فامیلی | فرزاد عظیمی

خانه فامیلی
معمار: فرزاد عظیمی

موقعیت : ایران، تهران
وضعیت : ساخته شده
مساحت : ۸۵۰ متر مربع
تاریخ ساخت : ۱۳۸۸
کاربری : مسکونی-ویلا
کارفرما: اکبر پسندیده
سازه: مسعود تهرانی

درباره پروژه  خانه فامیلی

این روزها شاید خیلی از پدر مادرها به فکر این باشند تا در زمینی که در اختیار دارند سرپناهی برای خود و آینده فرزندانشان فراهم کنند. تا در کنار آنها و آسوده از فکر خانه آیندشان روزهای خوب و خوشی را به داشته باشند.خانه فامیلی اثر مهندس فرزاد عظیمی یکی از این خانه های زیبا است. 

خواسته کارفرما 

یک واحد مسکونی با سه اتاق خواب و فضاهای مرتبط

دو واحد مسکونی کوچک‌تر، هر کدام با دو اتاق خواب برای آینده نزدیک فرزندان

فضایی مسقف پارکینگ برای پارک سه خودرو

حداقلی از یک فضای ورزشی، شامل استخر، سونا و محلی برای چند وسیله ورزشی

حیاطی که امکان تجمع خانوادگی را فراهم سازد

زندگی سه خانواده در زمینی کوچک، چنان که سالیان زیادی به درازا بیانجامد؛ چندان که از دیدن فضاها خسته نشوی؛ برای تنهایی‌ات بتوانی جایی به دور از چشم دیگران بیابی، راه بروی، قدم بزن!

آن‌گاه که از فضای درون آپارتمان خسته می‌شوی، زندگی فردیت را داشته باشی، در استقلال و بدون آنکه به حریمت وارد شوند، نیازمند فاصله‌گذاری در طراحی است. برای آنکه فضاها جذابیت خود را در طول سالیان از دست ندهند، نیازمند آن است که همیشه دیده نشوند و دید سوم‌ شخص به فضا کاهش یابد؛ فضاها تنها وقتی باید دیده شوند که در آن حضور داشته باشی، یعنی باید از دید اول‌شخص تجربه شوند. فضاهای ارتباطی دارای بیشترین اهمیت‌اند؛ باید تعلیق ایجاد کنند و یک ‌مرتبگی، مانند خانه بروجردی‌ها، مانند فیلم‌های هیچکاک و مانند شعرهای بیدل دهلوی.

بدین‌منظور، بر خلاف عرف رایج که دسترسی واحدها معمولا از یک ورودی و پلکان مشترک صورت می‌گیرد، ورودی واحدهای مسکونی در وجوه مختلف بنا و در دورترین فاصله از یکدیگر، به گونه‌ای جانمایی شده که ساکنین هر واحد ـ پس از وارد شدن به حیاط ـ مسیرهای متفاتی طی می‌کنند.پنجره‌های واحد طبقه بالا، با قابی از فلز محصور شده تا دید بلافاصله ازفضاهای داخلی به حیاط و راهروهای اطراف بنا محدود شود. راه‌های منتهی به حیاط نیز چنان طراحی شده که حیاط تا آخرین لحظه ورود به آن، دیده نشود. دسترسی به فضای ورزشی، هم از داخل بنا و هم از درون حیاط میسر است. زندگی روزانه در این ساختمان نیازمند دسترسی به فضاهای مختلفی است که رسیدن به آنها از مسیرهای متفاتی امکان‌پذیر بوده و ضمن آنکه همواره دیده نمی‌شوند، امکان تجربیات متفاوتی را برای ساکنین مختلف آن فراهم می‌سازند.