فصلنامه مسکن و محیط روستا شماره ۱۳۲

 

 

 

 

 

 

 

 

---

شهری شدن کشور که نه تنها در ایران، که در مقیاس جهانی نیز در حال وقوع است سبب شده رفتارها و هنجارهای جدیدی در روستا پدید آید و به سبب این دگرگونی‌ها، نیازها و خواست‌های جدید در ارتباط با سازمان کالبدی فضایی از سوی جامعۀ روستایی طلب شود. بازسازی مناطق جنگ زده و پس از آن روستاهای آسیب دیده از زلزله و سیل نشان داد که تا چه اندازه کاربست سیاست‌ها، برنامه‌ها و اقدامات آموخته شده در مدارس معماری و شهرسازی می تواند در تناقض و تباین با سازمان اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کالبدی روستا قرار گیرد.

 

در مسیر طراحی معماری، اولین مرحله یعنی مرحلۀ جمع‌آوری اطلاعات و کسب شناخت کامل و دقیق از تمامی عوامل اثرگذار در طراحی از اهمیت بسیاری برخوردار است. هر چقدر که طراح نسبت به موضوع طرح خود احاطه داشته باشد و بر تمامی ابعاد و وجوه دخیل در آن به خوبی واقف باشد، طرح وی از نکته سنجی بیشتری بهره‌مند شده و به مسائل متعددتری پاسخگویی خواهد داشت. در این راه دو گونه اطلاعات به طراح کمک بسیاری خواهد کرد و برای او راهگشا می‌باشد.

 

 دریافت کامل مقاله

 

 

---

چگونه دیدن و توجه داشتن به ارزش‌های کالبدی و محیطی در روستاها و ارتباط بین ساکنان با این ارزش‌ها، که هویت فرهنگی را شکل می‌بخشد، برداشت‌هایی را در ذهن هر بیننده ایجاد می‌کند و نیاز این ارزش‌های دست ساخت و یا طبیعی به تعیین حریم و حفاظت و باززنده‌سازی را به عنوان امری ضروری مطرح می‌سازد. در این تعیین حریم، از یک سو ارتباط میان ارزش‌های مکانی و میراثی و صنعت گردشگری، و از سمت دیگر حفاظت و باز زنده‌سازی این ارزشها برای توسعه پایدار مد نظر است.

 

 

موضوع اندیشه اداری، دانش مدیریت و به خصوص هدایت و رهبری، موضوعی است که همراه با زندگی اجتماعی انسان و حتی قبل از آن مطرح بوده ‌است. در دهه‌های اخیر، گذار از دولت به سوی فرایندهای نوین اداره نواحی روستایی یعنی حکمروایی در مناطق روستایی مطرح شده که مرز بین حکومت و جامعه مدنی محسوب می‌شود و به‌نحوی بر مشارکت حکومت‌ها، شرکت‌های خصوصی، شهروندان و اجتماعات محلی برای طراحی و پیاده‌سازی سیاست‌های اقتصادی، اصلاحات اجتماعی و زیست‌محیطی دلالت دارد. حکمروایی تأکید بر افزایش دموکراسی و مشارکت شهروندان در کلیۀ امور مربوط به خود اعم از تصمیم‌گیری، برنامه‌ریزی و اجرا دارد که در آن شهروندان به گونه‌ای آگاهانه و فعال در تمامی امور دخالت دارند.

 

 

انجام فعالیت‌های گردشگری که مشاغل گوناگونی راهم به‌دنبال دارد در هر کشوری به‌عنوان بخشی از فعالیت‌های اقتصادی، در کنار بخش‌های صنعت وکشاورزی موجب رونق و پیشرفت اجتماعی- اقتصادی آن کشور می‌گردد. اکوتوریسم وسیله‌ای برای تحقق اهداف پایداری توسعه می‌باشد، زیرا راهکارهای مشابهی را برای رفع مشکلات فعلی ارائه می‌دهد. ایران یکی از پرجاذبه‌ترین کشورهای جهان است که از لحاظ تنوع اقلیمی و آثار باستانی و تمدنی در ردۀ کشورهای برتر جهان است، اما متأسفانه از لحاظ جذب اکوتوریسم و درامد حاصل از آن دارای جایگاه شایسته‌ای نیست.

 

هدف این مقاله ارزیابی سیاست‌های کلان در زمینۀ مسکن قبل و پس از انقلاب و مقایسۀ نقاط قوت و ضعف و نقاط اشتراک و تمایز آن‌ها می‌باشد. روش پژوهش تاریخی – تحلیلی است. مشکل مسکن در ایران قبل از دهۀ ۱۳۳۰ چندان مسأله‌ساز نبوده است. اما پس از دهۀ ۱۳۳۰ به علت روند چرخش اقتصاد در جهت گسترش صنایع مونتاژ و سیاست‌هایی که منجر به تشویق مهاجرت روستائیان و رشد فزایندۀ کلانشهرها شد، مسایل و مشکلات جدی از جمله گسترش زاغه‌ها در درون و حاشیۀ شهرها، افزایش تراکم، کمبود کمی و کیفی واحدهای مسکونی و امثال آن در این گونه شهرها شد.

 

مهاجرت از جمله رویدادهای کهن جغرافیایی- جمعیتی است که در بستر مکان و در گذر زمان با اهداف و انگیزه‌های گوناگون اجتماعات انسانی مبدأ یا مقصد را به لحاظ ساختاری و گاه کارکردی دستخوش تحولات بسیاری نموده است. مهاجرت در یک مکان، شاخصی از فشار جمعیت بر منابع موجود آن‌ است در صورتی که مهاجر پذیری یک منطقه به قدرت منابع آنجا مربوط می‌گردد. در دهه‌های گذشته، تحولات اقتصادی، اجتماعی حاکم بر کشور از یک سو و آگاهی جمعیت از سوی دیگر سبب حرکات شدید مهاجرتی گردیده که این جابجایی در بعضی مناطق کشور با شدت بیشتری همراه بوده است.