- مشخصات پروژه عمارت
- سیرکولاسیون
- درون گرایی بنا
- بیانات معمار
عمارت
معمار : Marc Thorpe Design
موقعیت: آمریکا، نیویورک
وضیعت: تکمیل شده
کاربری: مسکونی
مساحت: ۵۰۰.۰ فوت مربع
تاریخ ساخت: ۲۰۱۹
معمار ارشد: Marc Thorpe
مشاوران: Beaver Kill Construction
عکاس: Marco Petrini
مشخصات پروژه عمارت
من به تنهایی احتیاج دارم در غروب آفتاب به این تپه آمده ام تا اشکال کوهها را در افق ببینم – ببینم و با چیزی نادرتر از انسان دیدار کنم. صرف مسافت و عدم محافظت از آنها تشویق بی نهایت است. من با آرزو و آرزوی بی نهایت هستم که به دنبال تنهایی ، بیشتر و بیشتر مصمم و نیرومند هستم. اما با ضعف خاصی که همیشه جامعه را جستجو می کنم. “- هنری دیوید تورو ، ژورنال ، ۱۴ اوت ۱۸۵۴. ساختمان:” یک ساختمان ، به ویژه یک برجسته “.
توضیحات کلی
این بنا ، یک کابین سدر متوسط ۵۰۰ فوت مربعی است که در شهر Fremont ، نیویورک واقع شده است. تقریباً دو ساعت در شمال غربی شهر نیویورک واقع در جنگل های کوه های غربی Catskills واقع شده است. این ساختمان عملی است برای کاهش ، زندگی با تنها آنچه لازم و اعتماد به نفس دارد. این کابین با الهام از نوشته های متعالیه امرسون و تورو ، نمونه ای از معماری درونگرا یا نئو متعالیه است.
استعلایی به عنوان تعریف شده ، اعتقاد به نیکی ذاتی مردم و طبیعت. این عقیده که جامعه و نهادهای آن باعث پاکسازی خلوص فرد شده اند و مردم در واقع در بهترین حالت خود پایدار و مستقل هستند. در معماری بنای این بنا از طریق انزوا جسمی ، برنامه نویسی اصولگرا و زیرساختهای خود پایدار به نمایش گذاشته شده است. این ساختمان بی سر و صدا در میان درختان قرار گرفته است و در تعادل کامل با محیط آن قرار دارد.
سیرکولاسیون در عمارت
با نزدیک شدن به ساختمان ، هیچ ورودی مشخصی در اختیار شما قرار نمی گیرد ، زیرا تا زمان جسمی مشخص نشده است. همانطور که در هنر ، فرد باید در اطراف کار حرکت کند تا آن را در رابطه با متن آن درک کند ، و بیشتر خود را با گذشت زمان نشان دهد. همانطور که توسط ریچارد سررا بیان شده است ،
“من فکر می کنم شما همیشه باید دریابید که مرز در رابطه با متن است تا بتوانید چگونه می خواهید فضای با بیننده تعامل پیدا کند.” ارائه های این ساختار حاکی از اطراف است. خود محیط این ساختمان به عنوان یک نقطه انفجار در چارچوب فضا عمل می کند تا آگاهی ما از محیط زیست بیشتر شود. نمای رو به شرقی ، سخت و بدون فنر ، به عنوان صفحه نمایش خورشید و درختان عمل می کند تا نمایشگاهی از نور و سایه را ارائه دهد. این تعامل نوعی استتار را برای سازه ایجاد می کند و باعث ترسیم لبه ها و جرم آن با عبور از نور زودگذر می شود. از نظر روانشناختی ، تداخل نور و سایه باعث ایجاد حس مکان از طریق حافظه می شود. ساختمان فقط از طریق تعامل درختان ، نور خورشید و چشم ما می تواند در این محیط خاص وجود داشته باشد.
درون گرایی بنای عمارت
در حین حرکت در داخل ساختمان ، یک پنجره نواری در نمای جنوبی و غربی به آرامی فضاهای درون را فاش می کند و به یک لحظه کوتاه اجازه می دهد تا برنامه داخلی را مشاهده کند. نمای شمالی ساختمان به طرف داخل باز می شود و خود را به عنوان نقطه ورودی از خالی بودن آن بلکه به عنوان یک عرشه درونی باز می کند و یک مرجع لطیف تاریخی را به ایوان خانه های سنتی مزرعه تبدیل می کند. پس از داخل شدن ، برنامه ساختمان به چهار منطقه تقسیم می شود ، زندگی ، آشپز ، شام و خواب. تعریف شده به عنوان یک برنامه “چرخه زندگی” ، آن حداقل جوامع سکونت و پایداری انسان است. در قلب فضا ، جدا کردن خواب از محل زندگی ، هسته خدمات است.
در هسته سیستم های مورد نیاز برای پایداری سکونت وجود دارد. همه سیستم های مربوط به سکونت کابین “درون گرا” یا به صورت سنتی “شبکه غیرفعال” تعریف می شوند. این سیستم ها شامل انرژی خورشیدی ، برداشت آب و توالت کمپوست هستند. گرمایش توسط اجاق گاز سوز تأمین می شود و سرمایش از طریق تهویه متقابل انجام می شود. نورپردازی فضا توسط شمع تأمین می شود.
بیانات معمار
این ساختمان یک اعتقاد ، یک اعتقاد به فردیت و اعتماد به نفس است. می خواستم از طریق عمل معماری حس آرامش درونی را در خودم پیدا کنم. آنچه از طریق ایجاد کار بدنی در جنگل پیدا شد ، در واقع ساخت معنوی و عاطفی مکانی در درون روح بود. مکانی درونی که با هماهنگی در طبیعت وجود ما تعریف شده است. در این مفهوم ایجاد فضا ، کار بی انتها و بدون هیچگونه سوارکاری بدنی می شود. کار از قلمرو فیزیکی فراتر می رود تا بخشی از ما شود ، جامع و ابدی. این معماری از طریق فناوری پایدار و زیرساخت ها به صورت سیستمی به محیط زیست متصل می شود. خود پایداری با رد پای اکولوژیکی صفر. این بنا معماری با مسئولیت پذیری و احترام به محیط زیست و خودمان است.
ترجمه اختصاصی از تیم تحریریه آرکاو، هرگونه کپی برداری از این مطلب صرفا با ذکر منبع مجاز می باشد.
Edifice
architect: Marc Thorpe Design
location: UNITED STATES, REHOBOTH BEACH
status: completed
user: residential
area: ۵۰۰.۰ ft2
year: ۲۰۱۹
Lead Architects: Marc Thorpe
Consultants: Beaver Kill Construction
Partner: Claire Pijoulat
Photographs: Marco Petrini
project description of Edifice
“I need solitude. I have come forth to this hill at sunset to see the forms of the mountains in the horizon—to behold and commune with something grander than man. Their mere distance and unprofanedness is an infinite encouragement. It is with infinite yearning and aspiration that I seek solitude, more and more resolved and strong; but with a certain weakness that i seek society ever.” – Henry David Thoreau, journal, 14 august 1854. Edifice: “a building, especially an imposing one.” Or as “a complex system of beliefs.”
General Description
The edifice, is a modest 500 square foot cedar cabin located in Fremont, New York. Approximately two hours northwest of New York City nestled in the woods of the western Catskills mountains. The edifice is an exercise in reduction, to live with only what is necessary and self-reliance. Inspired by the writings of the transcendentalist Emerson and Thoreau, the cabin stands as an example of introverted architecture or neo-transcendentalism.
Transcendentalism as defined as, a belief in the inherent goodness of people and nature. The belief that society and its institutions have corrupted the purity of the individual and that people are at their best when truly self-sustaining and independent. In the architecture of the edifice, this is exhibited through its physical isolation, essentialist programming and self-sustaining infrastructure. The building sits quietly among the trees, in perfect balance with its environment.
circulation of Edifice
Upon approach, the building offers no clear entry, as it remains undefined until physically engaged. As in art, one must move around the work to understand it in relation to its context, revealing more of itself over time. As articulated by Richard Serra, “i think you always have to find where the boundary is in relation to the context in order to be able to articulate how you want the space to interact with the viewer.” The presents of the structure highlights the surrounding environment itself. The building acts as an inflection point within the context of space to heighten our awareness of the environment.
The east facing façade, austere, with no fenestration acts as a screen for the sun and trees to project a play of light and shadow. This interaction produces a type of camouflage for the structure, blurring the delineation of its edges and mass with the passing of ephemeral light. Psychologically, the interplay of light and shadow establishes a sense of place through memory. The building can only exist in this specific environment through the interaction of the trees, sunlight and our eyes.
Internalization of the building
As one moves around the building, a single strip window on the south and west façade slowly reveal the spaces within, allowing the individual a brief moment to view the interior program. The north face of the building folds inwards opening itself up as the point of entry through its void but also as an internalized deck, making a subtle historical reference to the traditional farmhouse porch. Once inside, the program of the building is divided into four zones, live, cook, dine and sleep.
Defined as a “lifecycle” program, it is the minimum essence of human habitation and sustainability. At the heart of the space, separating the sleeping from the living zone is the service core. Within the core are the required systems to sustain habitation. All systems pertaining to the habitation of the cabin are “introverted” or traditionally defined as, “off-grid.” These systems include solar power, water harvesting and composting toilet. Heating is provided by a wood burning stove and cooling is accomplished through cross ventilation. Lighting for the space is provided by candle.
Architect’s statement about Edifice
The edifice is a belief, a belief in individuality and self-reliance. I wanted to find a sense of internal peace within myself through the act of architecture. What was found through the creation of the physical work within the woods was actually the spiritual and emotion construction of a place within the soul. An internalized place defined by harmony within the nature of our existence. In this sense of space creation, the work becomes timeless and without any physical boarder.
The work transcends the physical realm to become part of us, holistic and eternal. This architecture is systemically connected to the environment through sustainable technology and infrastructure. Self-sustaining with zero ecological footprint. The edifice is an architecture of responsibility and respect for our environment and ourselves.
