فصلنامه دانش شهرسازی شماره ۳

 

 

 

 

 

 

 

 

---

زیست­پذیری شهری یک گفتمان نیرومند در توسعة شهری و طراحی شهری را منعکس می­کند که به­دنبال توجه به کیفیت زندگی در شهرها، موردتوجه قرارگرفته است. در معنای اصلی و کلی خود به مفهوم دستیابی به قابلیت زندگی بهتر است و درواقع همان دستیابی به کیفیت برنامه‌ریزی شهری خوب یا مکان پایدار است.

 

در چند دهة اخیر، مقاله‌ها و کتاب‌های علمی متعددی در باب مبانی نظری «طراحی شهری» نوشته و منتشر شده است. اما در واقعیت، هنوز «کیفیت فضاهای شهری» به­عنوان مهم‌ترین دغدغه این دانش و حرفه، در بسیاری از شهرهای دنیا و به­طور خاص در کشور ما نمود عینی خود را نیافته است.

 

 دریافت کامل مقاله

 

 

---

وجود حس مکان در یک فضای شهری یکی از پیش­شرط­های پایداری آن است. تاکنون نمونه مطالعات صورت گرفته در زمینة حس مکان در فضای شهری، به­صورت کلی و کیفی بوده و بین سطوح مختلف حس مکان با شاخص­های سنجش متفاوت، تمایزی قائل نشده­اند. حتی مطالعات نظریه سطح­بندی هفتگانه شامای نیز به­صورت کیفی بوده و شاخص­های مربوط­ به هر سطح را مشخص نکرده است.

 

شهر معاصر به­سرعت در حال تحول و دگرگونی است. تحولاتی که بخشی از تاریخ شهرسازی کشور را تشکیل می‏دهند. ولی مستندسازی آن‏ها مورد غفلت قرار گرفته است. شاید یکی از مهم‌ترین دلایل این مسئله این باشد که در هزارتوی مسائل و مشکلات شهری، مستندسازی شهری هیچ‌گاه جایگاهی در اولویت‌های پژوهشی و یا اولویت‌های اقدامات مدیریت شهری نداشته است.

 

 

توسعه میان­افزا، ضرورت گریزناپذیر شهر در مواجهه با رشد بی­رویه شهرنشینی، خزش شهر به حاشیه­ها و پراکنده­رویی می­باشد. اما تأثیر توجه به پیامد آن بر پیکره­شهر در بهبود اقدامات آتی، ضرورت تمرکز بر مرحله ارزیابی را به رغم تأخر زمانی نسبت به مراحل اولیه توسعه، در درجه بالایی از اهمیت قرارداده و لزوم سنجش موفقیت هر توسعه را در گذر زمان در تطابق با اهداف مشخص شده از سوی نهادهای شهری و برنامه­های فرادست ایجاب میکند

 

 

گسترش نامتوازن، و درهم‌تنیدگی عناصر و پهنه‌های ناهمگون، یکی از اصلی‌ترین عوامل بروز آشفتگی و گسست در فُرم و پیوستار ریخت‌شناسیک شهرهاست. ارتباط میان شهر به مثابه بارزترین جلوه محیط انسان‌ساخت با پس زمینه طبیعی اش، طی تاریخ تکوین شهرهای ایرانی، همواره نمایانگر نوعی هماهنگی بوده است.