فصلنامه علمی-پژوهشی آرمانشهر شماره ۹ (۲)

پیوند نزدیک میان دین، مذهب و معماری تدفینی و همچنین احترام خاص مسلمانان نسبت به امامزاده‌ها سبب شکل‌گیری معماری آرامگاهی شده است که به سبب آن گنبد این گونه بناها ازلحاظ محتوایی و شکل ی از یک سو با جنبه تقدس و نمادین بنا مرتبط می شود و از سوی دیگر متأثر از هویت مذهبی و سیاسی فرد متوفی می باشد.

 

 

 

نظریه های زبانی از نظر فلسفی و نظریه ای، مبنای مناسبی برای تحلیل و یا تفسیر پدیده های مختلف و از جمله معماری و شهرسازی است. موضوع این مقاله”معنی شناسی فضای شهری” در بستر و زمینه فرهنگی و اجتماعی خود است که با استفاده از رهیافت زبان شناسی و کاربست مفاهیم آن، در جستجوی فرآیند رخداد معنایی در فضای شهری می باشد.

 

در گذشته از جمله مهم ترین فضاهای با هویت شهری در کشورمان ورودی شهرها بوده است، لیکن امروزه با توجه به گسترش شهر و شهرنشینی و ارائه طرح های نامناسب شهری، ورودی اکثر شهرهای جدید بدون هی چگونه طراحی ویژه و مشخصی پی شبینی شده است و از سوی دیگر ورودی قدیم شهرها نیز به مرور زمان تخریب شده اند؛ لذا توجه به مؤلفه های کیفیت محیط که از ورودی شهرها انتظار م یرود و توجه به فضای واسط اصلی درون و بیرون شهر در ورودی شهر و مطالعاتی که در این زمینه باید صورت گیرد، راه هایی را ارائه م یدهد که می تواند در طراحی شهری و بهبود بخشیدن به این بخش از شهر مؤثر واقع شود.

 

 

موضوع تشخصِ عناصر مذهبی در شهرهای ایران از اهمیت بسیاری برخوردار است و در شهرمزارها (شهرهایی که دارای مزارهای مهم در ابعاد فرامنطق های هستند) به ویژه در دوره های زیباگرایی شهری (شیوه آذری به بعد)، الگوهای مختلفی برای آن وجود داشته است. امروزه با توسعه زیارتگاه های شهری، پیروی از الگوهای مختلف در بُعد تشخص، تفاوت هایی را در شهرمزارها آشکار نموده است. روش ایجاد تشخص در دو بخش کلیِ پلان شهری و سیمای شهری (حجم، نما، ارتفاع و تزئینات بنا) قابل بررسی است.