ویلایی برای زندگی | خشایار عبدالحمیدی

ویلایی برای زندگی
معمار: خشایار عبدالحمیدی

موقعیت : ایران ٬تهران
وضعیت : کانسپت
مساحت زمین: ۱۴۰ مترمربع
کاربری : مسکونی
تازیخ طراحی: ۱۳۹۶

توضیحات پروژه ویلایی برای زندگی

پروژه ی ویلایی برای زندگی ‍، طراحی یک ویلا ، برای اعضای یک خانواده (پدر ، مادر ، فرزند) می باشد ، که این خانواده دوست دار فضای سبز و آزاد در پروژه ، به نحوی به درون کشیدن فضای آزاد در فضای داخلی پروژه خود میباشند. زمین پروژه ، دارای محدودیت های فضایی بود. قطعه ای مستطیلی شکل ، به ابعاد ۷ در ۲۰ متر مربع ، که از سمت شرق و غرب پروژه ،دارای همسایگی و از سمت شمال و جنوب به معبر ختم می شود ودر نتیجه دارای دید مناسب نمیباشد ، همچنین محدودیت ارتفاع ۸ متری ساختمان از معضلات پروژه می باشد. در ابتدای طراحی ، پروژه به دو فضای (خصوصی) و (عمومی) در سطوح مختلف تقسیم شد.

همچنین برای فراهم سازی تهویه ی عملکرد ها و تامین نور طبیعی فضاهای خصوصی و عمومی پروژه ، قطعه مستطیلی پروژه بصورت طولی ، به سه قسمت تقسیم شد. بمنظور اکتساب بیشترین نور طبیعی و بوجودآوردن کیفیت فضایی مناسب ،ارتفاع بیشتر برای فضاهای پروژه ، فضاهای خصوصی در پروژه معلق میباشد.بدین جهت این امکان میسر است که در قسمتهایی از پروژه همانند پذیرایی ، از حداکثر ارتفاع برخوردار باشیم.

تفکیک فضاها

فضاها بگونه ای تفکیک شده است

که در مجاورت هر فضای عمومی ، نشیمن + پذیرایی+ آشپزخانه یک فضای آزاد به منظور بدست آوردن نور طبیعی بیشتر و سبزینگی سیال در فضا قرار گیرد. در طبقه بالا اتاق ها و سرویس ها قرار دارند که ارتباط عملکردها با یکدیگر توسط پل ارتباطی میسر میباشد و همچنین اتاق ها توسط فضای آزاد پروژه نور خود را تامین میکنند. علیرغم شکل بیرونی پروژه و بستری که در آن قراردارد ، به واسطه تفکیک مشخص فضایی ، فضاهای آزاد ، و پل های ارتباطی عملکردها ، پروژه در قلب خود از حداکثر کیفیت فضایی ، حداکثر تهویه و نور طبیعی و ارتباط مشخص و سیال برخوردار میباشد. تنوع فضایی در این پروژه سبب گردیده که مرزهای ساختاری مشخص که در الگوهای اولیه چیدمان خانه های مسکونی وجود دارد ، محو گشته و کیفیت فضایی به سبب تلفیق فضاهایی اندرونی و بیرونی به حداکثر خود برسد. فضاهای ما بین پروژه (فضاهای آزاد) داخل پروژه یکنواختی را از پروژه کاسته و نحوه استقرار ساختمان و محل قرارگیری فضاهای داخلی در ارتباط با عامل تابش آفتاب میتواند بگونه ای باشد که سبب ارتقا سطح آسایش درون ساختمان گردد.

دسترسی فضای باز و بسته

استفاده از معماری انعطاف پذیر

در معماری امروز و باز آفرینی مفاهیمی نو از ترکیب فضاهای ساکن و فضاهای آزاد ، سبب دسترسی مناسب ساکنین به فضای باز و محوطه گردیده و حس تعلق مکان نزد ساکنین افزایش پیدا کرده است. در واقع نگاه معماری ایرانی در ترکیب بندی فضاها در تقابل با برخورد مدرن،شکل گیری متنوعی از چیدمان فضایی را بوجود می آورد. تأکید فضای باز در معماری ایران بسیار گسترده است و ابعاد متعددی نظیر تعامل با طبیعت ، وحدت جزء و کل، تناسبات، پایداری، حس مکان، ایجاد هویت فضایی، ایجاد تباین فضایی و ترکیب بندی و سازماندهی فضایی، پیوستگی، تداوم ، شفافیت ، سیالیت، گشایش، توازن، تعادل ، انعطاف پذیری و موارد دیگر به واسطه ی وجود فضاهای باز در این معماری میسر گشته است. فضای باز ما بین فضاهای بسته دارای هویتهای عملکردی، کالبدی، محیطی، فرهنگی و معنایی ویژه ای است. وجود طبیعت و فضای سبز در بین فضاهای بسته سبب تداوم حضور ، تنوع عناصر و تنوع صور در بین فضاهای بسته (خلوت فضایی ، درون گرایی ) شده است و عرصه های متنوع فضایی بوجود می آید.