خانه شماره ۱۲ | دفتر معماری مهرداد ایروانیان (MIA)

خانه شماره ۱۲
معمار: مهرداد ایروانیان و همکاران (MIA)

موقعیت : ایران، شیراز
وضعیت : ساخته شده
مساحت : ۲۵۰۰ متر مربع
تاریخ ساخت : ۱۳۸۹
کاربری : مسکونی-ویلا

درباره پروژه  خانه شماره ۱۲

کارفرما که خود قبلا در طراحی خانه‌ی شماره‌ ۳ (دیگر پروژه طراحی شده توسط مهندس مهرداد ایروانیان) که در زمان خود تجربه‌ موفقی بود نیز مشارکت داشت و اکنون پس از بحث و گفتگوهای زیاد با او این پروژه به انجام رسید.از میان تمام مذاکرات و گفتگوهای بین دو طرف، موضوع “بی سبکی” یا ” فارغ از هرگونه معیاری در کانسپت رایج و غالب معماری معاصر” بیشتر از بقیه موضوعات بر سرش توافق وجود داشت. نهایتا پرداختن به جنبه پنهان فضا و مسائل مربوط به آن، رویکرد پدیده‌ شناختی به معماری را تشکیل می دهد.

روند کار پروژه

 پس از گفتگوهای زیاد با کارفرما که بر سر مبحث ساده و تا حدی مفهوم ناخوشایند “مقیاس” و رابطه‌اش با تقریب و دقت داشتم، دو طرف در مورد قاعده کلی تقریب و دقت به توافق رسیدیم. پایان پروژه یک خانه ۳۰۰ متری در یک زمین ۲۵۰۰ مترمربعی از آب درآمد.متن زیر اولین تلاش معمار در راستای تشریح موضوع برای گروه طراحی بود که خود کارفرما سرپرست این گروه بود و نهایتا کارفرما اجازه ساخت خانه را داد. دقت در یک بازه زمانی خطی پس از تقریب اتفاق می افتد. درواقع، آغاز یکی به پیامدهای مختلفی پایان می دهد.

دقت با تکیه بر منطق ارگونومی و اقتصاد محیط از تقریب فراتر می رود. دقت و تقریب شکل و فرم را ساخته و معنای ترکیب را به وجود می آورند اما این ترکیب حاصل گذشت زمان‌ است.دقت و گذشت زمان با هم رابطه مستقیم دارند. این به معناست که تقریب بخشی از فرایند دقت در هر دو جهت بوده که به دقت و تقریب بیشتری می انجامد. این گفته درست است تمام تقریب ها بخشی از فرایند دقت می باشد؛ اینها ساختمان را می سازند؛ به بیان دیگر، ترکیب نتیجه بازه های زمانی مختلف است.

پیوند طبیعت با خانه

تمام سعی و تلاش معمار این است که به دقت بیشتری دست پیدا کند. به عبارت دیگر، تمام ویژگی های زمانی مختلف مصالح با هم همزمان شوند. خانه شماره ۱۲ سرنوشت مشترکی با مصالح ناهمزمان در یک مجموعه بسته دارد. کل مصالح مجاور هم به فساد و نابودی می انجامد.”فساد” فرایند شمارش تقریب به دقت است که در خانه شماره ۱۲ اتفاق می افتد. خلاصه اینکه، این فرایند، پیوند اجزای طبیعت به این خانه است که مصالح در آن از یک نوع کاملا متفاوت به جای نوعی دیگر و در شرایط ثابت و بدون تغییر (به مانند شرایط قبلی و اصلی خود در طبیعت) قرار می گیرد و یک جرم تسخیر شده و نه گشایشی سطحی یا گنجانده شده را تشکیل می دهد (اشاره به منطق سطوح نامرئی).