مرکز بین‌المللی فرهنگی اصفهان (فرشچیان) | فرهاد احمدی
موقعیت : ایران،اصفهان
وضعیت : تکمیل شده
کاربری : فرهنگی
مساحت:۱۲۰۰۰ مترمربع
تاریخ: بین سالهای ۱۳۶۷ و ۱۳۸۴
معماران مسئول: فرهاد احمدی
متن: امیر بانی‌مسعود، امیرحسین عجمی، شهاب پیشگاهی
درباره پروژه مرکز بین‌المللی فرهنگی اصفهان (فرشچیان)
شرح پروژه
مرکز بین‌المللی فرهنگی اصفهان (فرشچیان) بین سالهای ۱۳۶۷ و ۱۳۸۴ طرّاحی و ساخته شد. طرح از لحاظ هندسی از تقارن قوی برخوردار است. توده‌ای از ماده در مرکز بنا چون گردابی، آسمان را ابتدا به مرکز و سپس به قعر خود فرو برده، در حالی‌که از سوی دیگر ماده با ارتعاشات متواتر فرارونده به صورت پلّکانی به سوی آسمان سرکشیده است. این حفره که در جهت خورشید از میان به دو نیم شده است، اسطوره‌ی شکاف عالم را به ذهن می‌آورد. سطح پلّکانی که در بیرون بنا و بر بام آن امکان نمایش در فضای باز را فراهم می‌سازد، تالارهای نمایش را در زیر خود جای داده است. در کانون تالار، یک فضای هشت‌ضلعی به ارتفاع سه‌طبقه نهاده شده که لایه‌ی زیرین آن چون یک حوض‌خانه، فضای چای‌خانه را به دور خود سازمان داده است. برفراز آن تالار انتظار و در سطح سوم، فضایی با دیوارهای کدر و سنگین و سقف شفاف قرار گرفته است.
روند طراحی
در دو سوی این مرکز تهی، فضاهای نیمه‌شفافی قرار دارند که پل‌های معلّق و شفّاف از درون آن عبور می‌کنند و به ورودی‌های جانبی متّصل می‌شوند. در زیر این پل‌ها و اضلاع شرقی و غربی، نگارخانه‌ها قرار گرفته‌اند. این دو فضای نیمه‌شفاف که شبها با نور لاجوردی روشن می‌شوند، در ترکیب با ساختمان توپر آجری مانند کاشی‌کاری، جداره‌های سبک و با تلألؤ ایجاد می‌کنند. چهار برجک در چهار کنج و در میان حیاط‌های مرکزی در نگارخانه‌ها، تربیع کنج‌ها (فرشته‌های نگهبان) را که امر کهن‌الگویی است، به نمایش می‌گذارند.
دسترسی بنا
در جداره‌ی شمالی این بنا یک آبنمای وسیع قرار دارد که جداره‌های آن با رواق‌ها و بازارچه‌ی هنر تعریف شده است. مخاطبین پس از عبور از دروازه‌ها، از طریق دو پل به یک جزیره‌ی میانی وارد می‌شوند و سپس از روی سنگ‌ها، بر فراز آب، گذر می‌کنند و با انجام نمادین آئین وضو، وارد فضای تهی مرکزی می‌شوند. این در حالی است که ورودی فضا، از میان کوشک و دروازه جداره‌ی شمالی که با پیاده‌روی شهر ترکیب شده است، در محور دید قرار می‌گیرد و همچون دیگر ابنیه‌ی سنّتی دسترسی از این دروازه به درون، بدون گذر از مسیر گفته شده مقدور نیست. در واقع این طرح از دو بخش اندرونی و بیرونی تشکیل شده است که بخش بیرونی، کارکردهای نمایشی و ارائه‌ی کالا و آثار را در غالب فضاهای گفته‌شده دربرمی‌گیرد و بخش اندرونی این بنا که در سه سطح در حول سه حیاط مرکزی ممتد که هر یک واجد هویت ویژه‌اند شکل گرفته است، مجموعه‌ی فضاهای آموزشی، اطّلاعاتی و مدیریتی را در خود جای می‌دهد. (بانی‌مسعود، امیر. معماری معاصر ایران. تهران: نشر هنر معماری قرن، ۱۳۸۸.)
[images_grid type=”carousel” auto_slide=”yes” auto_duration=”7″ cols=”three” lightbox=”no” source=”media: 32454,32453,32452,32458,32451,32449,32447,32459,32456,32455,32457,32448″]
