دانشکده‌ی علوم انسانی دانشگاه اصفهان | کامران دیبا
موقعیت:ایران- اصفهان
وضیعت:محقق‌نشده
تاریخ:۱۳۵۴
کاربری:آموزشی -دانشکده
معمار: کامران دیبا
درباره پروژه دانشکده‌ی علوم انسانی دانشگاه اصفهان
طراح در این پروژه،
مفهوم مدرسه ی سنتی را به کار گرفته است . مدرسه ی تیپ در ایران ، حتا در اوایل سده ی بیستم ، شامل اتاق‌ها یا کلاس‌های آموزشی در اطراف یک
حیاط یا باغ می‌شد که گاهی مزین به حوض و باغ و درختان میوه بود.
حیاط مرکزی
به این ترتیب در مناطق خشک و کم‌آب کویری، حیاط مرکزی به فضایی مفرح و پردیس‌گون تبدیل می‌شود و اگر خوب به آن رسیدگی شود ، زیبایی آن تداعی‌گر باغ عدن
خواهد بود. ابعاد باغ هیچ‌گونه تأثیری بر مقیاس و ارتفاع ساختمان‌ها نداشته که این ویژگی برچیرگی محوطه‌سازی بر معماری و نیز تسلط انسان بر طبیعت ناسازگار اشاره
دارد.
مقیاس انسانی
در این شیوه، گاه حیاط به صورت باغ مصفایی ظاهر می‌شود که نمونه‌ی بارز آن، باغ مدرسه‌ی مذهبی چهارباغ اصفهان است. دیبا برای انسانی کردن مقیاس، از ایجاد یک
حیاط مرکزی بزرگ خودداری کرد و هریک از بخش‌های مختلف آموزشی دارای حیاط اختصاصی هستند که طراحی هریک از چهار حیاط، منحصربه‌فرد است.
این مجموعه شامل:
دانشکده‌ی ادبیات
زبان و علوم اجتماعی می‌شود
شخصیت کالبدی طرح
شخصیت کالبدی طرح، یک محور بسته و باز است که در طول راه و توسط خیابان، فراخ می‌گردد. اولین و آخرین حیاط دارای درختکاری هستند و حیاط‌های میانی بدون
درخت هستندتا برای مراسم هوای باز و پذیرایی از تعداد زیادی دانشجو مناسب باشند.
ارتباط فضاها
این حیاط‌ها با سرپناه‌های متعدد برای باران‌های زمستانی و آفتاب داغ تابستان، به وسیله‌ی یک شاهراه به هم مرتبط می‌شوند. پنجره‌ی تمامی کلاس‌ها رو به حیاط
مرکزی می‌باشد و نمای خارجی این مجموعه فاقد پنجره و دال بر درون‌گرا بودن طرح است.
شروع طرح
شروع طرح مصادف با انقلاب ایران و انجام آن به دست فراموشی سپرده شد. متأسفانه نقشه‌ی همکف آن برای ارائه در دسترس نیست.
ساختار این طرح دو سال پس از مرکز تجاری-اداری اصفهان در دست کار قرار گرفت و بی‌شباهت به آن مرکز نیست.
