آپارتمان مسکونی کلوان شماره دو | شورش عابد
موقعیت: ایران، آذربایجان غربی، بوکان، شهرک فرهنگیان، خیابان تربیت جنوبی، کوچه شبستان ۲
وضعیت: ساخته شده
مساحت: ۳۶۰ مترمربع
زیربنا: ۱۷۲۰ مترمربع
کاربری: مسکونی، ویلایی
کارفرما: بخش خصوصی
سازه: محسن مجیدی
گرافیک: حسام سعیدی‌کیا، امیر رمضانی
عکس: کمال سیدی
درباره پروژه آپارتمان مسکونی کلوان شماره دو
چالش های طراحی
برای ساختمانی با ده کارفرمای مختلف که وجه مشترکشان بیست میلیون تومان وام مسکن مهر است، کار طراحی چندان راحت نبود. هزینه ی در نظر گرفته شده به ازای هر متر مربع دویست و هشتاد هزار تومان، محدودیت کار را دو چندان کرده بود.
ایده ی طراحی
افرادی که همدیگر را نمی شناختند؛ ایده ای برای طراحی شد.به قول داریوش شایگان، ترکیب نوعی الگوی مرقع یا معرق بود که در آن افراد با شرایط کمابیش یکسان قرار گرفتند. کنار هم قرار گرفتن موزاییک وار فرهنگی که داریوش شایگان می گفت؛ اساس کار ما برای طراحی بنا شد.شناخت قبلی از نقاشیهای پیترهالی و تصویر آن در پس زمینه ی روند طراحی نیز تاثیر بسزایی در شکل دهی پروژه داشت.
روند طراحی آپارتمان مسکونی کلوان شماره دو
حجمها و سطوح خالص هندسی در کنار خطوط به مانند تکه های موزاییک، کنار هم قرار گرفتند. هیچکدام در دیگری ادغام نشدند بلکه در نهایت به هم مماس بودند. یک نوع کنار هم قرار گرفتن اما در عین حال با حداقل ارتباط. دو حجم اصلی حتی با هم مماس هم نشدند و در سی سانتیمتری هم متوقف شدند. ماحصل حفره ای بود به پهنای سی سانتیمتر و ارتفاع دوازده متر. اسمش را فضای بینابین گذاشتیم و هیچ کاربری خاصی نداشت. در واقع این فضا برای ما جایی بود که ماهیت کنار را به چالش می کشید. اینکه کنار دقیقا از کجا شروع می شود و مرزهای آن تا کجاست. برای تاکید بیشتر بر این کنار هم بودن اما جدا بودن، هر یک از حجمها، سطوح و خطوط را با یک ماتریال جداگانه پوشش دادیم که از لحاظ کمپوزیسیون، هیچ ارتباطی با هم نداشتند.
متریال های به کار رفته در پروژه آپارتمان مسکونی کلوان شماره دو
از اندود رنگی به احترام کاربرد فراوان رنگ در نزد مردم کرد برای پوشش قسمتهایی استفاده کردم. یکی از حجمهای اصلی را با آجر نسوز و دیگری را با ورق فولادی بصورت خام کاور کردم. از گرانیت مشکی هم برای قسمت همکف و دیوار باربر غربی پروژه استفاده کردیم.
پویایی پروژه
ورقهای فولادی خام با گذشت زمان زنگ زده اند و هر سال چهره ی تازه ای به خود می گیرد. همین ناپایداری رنگ ورقها در کنار اسکلت بتنی بیرون زده از نما که با قالبهای معمولی و ارزان قیمت ریخته شده بود و بعد از کندن قالبها بدون هیچ پرداختی، رها شد؛ یک جور حس ناتمام بودن به بنا داده است. بدین ترتیب از نظر خودم نما هر روز که بیشتر زنگ می زند؛ در واقع دارد کاملتر می شود. همین نکته به پویایی پوسته کمک کرده و بنا را در تعامل با محیط بیرون قرار می دهد. قرارگیری این حجم ناکامل در کنار حجم آجری پولیش خورده ی تمیز، بیننده را در شک بین تمام شدن بنا و یا ناتمام بودن آن نگاه می دارد و یک حس تعلیق به بیننده القا می کند.
جانمایی پروژه
نکته ی بعدی در ارتباط با جانمایی پروژه بود که به نسبت همسایه ها شش متر از معبر اصلی عقب نشینی شد که باعث ایجاد چند نکته ی مثبت در طراحی ما شد.
حس دعوت کنندگی بیشتر در جلوی بنا،القای یک حس خصوصی و خودمانی بودن به اهالی بنا، ایجاد مکانی در سایه برای گفتگوی کوتاه ساکنین، بازی بچه های کوچه، نشستن اهالی در جلوی ساختمان با تعبیه ی سکوهایی گرانیتی در این قسمت به یاد یک سنت قدیمی امکان باز کردن دربهای پارکینگ رو به بیرون و استفاده ی بهتر از فضای محدود پارکینگکنار رفتن قوانین دست و پا گیر شهرداری در خصوص ابعاد و ارتفاع پنجره ها و همچنین کنسولهای بنا.
نورگیری پروژه
در نهایت با توجه به اینکه می خواستیم همه ی واحدها از ارزش نوری یکسانی برخوردار باشند؛ واحدها هر کدام بصورت خطی طراحی شد و در امتداد شمال جنوب قرار گرفتند. به این ترتیب همه ی واحدها همزمان از نور جنوب و روشنایی شمال استفاده می کنند. با توجه به کم بودن بر زمین، واحدها در هر تراز طبقه برعکس هم قرار گرفتند. واحدهای غربی اتاق خوابها شمالی و نشیمن جنوبی بود و در واحدهای شرقی برعکس اتاق خوابها در قسمت جنوبی و نشیمن در سمت شمالی بنا جانمایی شدند.
[images_grid type=”carousel” auto_slide=”yes” auto_duration=”7.5″ cols=”three” source=”media: 25316,25310,25317,25303,25302,25301,25300,25311,25313,25314,25312,25315,25309,25308,25307,25306,25305,25304″]
