رستوران حس توران | مهندسان مشاور طرح و معماری پرگار

 رستوران حس توران
معمار: مهندسان مشاور طرح و معماری پرگار ( بهزاد حیدری، شیرین صمدیان )

موقعیت : ایران – تهران – فرشته، خیابان مریم غربی، نبش نیلوفر، ساختمان رویال آدرس، طبقه سوم
وضعیت : ساخته شده
مساحت : مساحت زمین ۱۲۰۰ متر مربع / مساحت زیربنا ۱۲۰۰ مترمربع
کاربری : رستوران 
تاریخ ساخت : ۱۳۹۶
کارفرما: شرکت مان مالک تجارت
همکاران طراحی: نسترن حدیدی ، الینا وزین فرد ، الناز غفوریان ، نیکروز سیدی
اجرا: بهزاد حیدری
همکاران اجرایی: سهند مظلومی، احمد امامی، سهیل مظلومی، نیکروز سیدی، حسین کریمی
همکاران طراحی و دکوراسیون داخلی: امیرعباس کاشف، سودابه مظفری، غزال حیدری، دانیال زیرک، شهریار رفیعی
عکاس : حسین فراهانی، مهرداد عمرانی

درباره پروژه رستوران حس توران

حستوران تلاشی بر خلق فضایی “بی زمان و بی مکان” است بدون اشاره ای مستقیم به خاطرات فردی افراد.
بنابراین کار با شناخت زمان و مکان از دیدگاه فرد ایرانی آغاز شد. فرد ایرانی در عرصه جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی و زیبایی شناختی خود معتبر، خلاق و هنرمند است. این خلق خلاقانه همواره در تهاجم، تعریف مجدد مرزها و معیشتی ناپایدار صورت گرفته است، تاثیر پذیرفته و تاثیرگذار بوده و توانسته از چین تا آفریقا را در دوران های گوناگون تغذیه کند و باعث شده امروز با واژه هایی مواجه باشیم مانند معماری ایرانی، اسلامی، بومی، اقلیمی، تاریخی و… و مردمی که دوست می دارند روی هر چیز نامی گذارند و برایش دسته ای تعیین کنند.

تلاش برای عدم نامگذاری فضا توسط کاربران در عین حال درک همه آن با حواس مختلف ما را به “همه و هیچ” رساند. حس همه داشته های فرهنگی، تجربیات فردی و جمعی، فهم معیارهای زیبایی شناختی و آنچه فرد حتی به عنوان داشته ژنتیکی دارد که دریابد ولی نتواند بیان کند و درونی باقی بماند.

در این مسیر، خلق بسیار کند ولی یکباره بود. با “همه و هیچ” “بدون زمان و مکان” عناصر طراحی محک زده شد و هنرمندانی که در اجزاء، درک درستی از مفهوم کلی داشتند همراهانی بودند در مسیر رسیدن به اهداف. امروز در نگاه افرادی که به این فضا می آیند نزدیکی و شوق را می بینم ولی در بین هیاهوی جمعیت، نگاه دگرگونه ای که به خلق این فضا داشتیم با من تنها می ماند.

تجربه حضور با «فضای انتظار» شروع میشود، فضایی تاریک و صلب در نقش یک گالری هنری کوچک برای نمایش آثار هنرمندان ایرانی. تابش صبحگاهی در میان برگ های فلزی درختانِ فضای «حیاط خانه»، تجربه ورود به حیاط مرکزی از دالانی تاریک را یادآور است. «مهمان خانه» تجربه گفتگوها و گذران لحظات درکنار یکدیگر است. همزبان، هم خاطره و هم آهنگ. «فضای خاص نشین» با حیاطی اختصاصی، گوشه ای با همه ی نورها و رنگها و خاطرات است و «حیاط» بازمانده ای از صدا و هیاهوی کودکی است در کنار حوض فیروزه ای.