موزه هنرهای معاصر تهران | کامران دیبا
موزه هنرهای معاصر تهران
معمار : کامران دیبا
موقعیت : ایران ، تهران
وضعیت : ساخته شده
مساحت : ۵۰۰۰ مترمربع
کاربری : فرهنگی و موزه
تاریخ : ۱۳۴۸-۱۳۵۶
درباره پروژه موزه هنرهای معاصر تهران
موزهٔ هنرهای معاصر تهران شامل جامعترین و مهمترین گنجینههای هنر مدرن در خارج از اروپا و آمریکای شمالی و مالک یکی از ۵ تا ۱۰ مجموعهٔ مهم هنر نوگرا در دنیاست.این موزه دارای کارهای مهمی از جنبشهای هیجاننمایی انتزاعی، پاپ آرت، مینیمالیسم، مفهومی، و فوتورئالیسم است. در گنجینهٔ دائمی موزه بیش از ۳۰۰۰ اثر ارزشمند از نخبگان هنرهای تجسمی نگهداری میشود که نزدیک به ۴۰۰ عدد از آنها، دارای ارزش استثنایی هستند. از جمله آثار مهم موزه، میتوان به کارهای شاخصی از گوگَن، رُنوار، پیکاسو، ماگریت، ارنست، پولاک، وارهول، لُویت، و جاکومتی اشاره کرد. موزهٔ هنرهای معاصر تهران همچنین مالک مجموعهٔ بسیار مهم و جامعی از هنر نوگرا و معاصر ایران است.
قیمت آثار مجموعه
گنجینهٔ موزه هنرهای معاصر تهران از اموال عمومی ایران محسوب میشود. میانگین قیمت آثار این گنجینه حدود ۵ میلیارد دلار قیمتگذاری شده؛ اما بعضیها تا ۱۰ میلیارد دلار هم تخمین زدهاند.این موزه در حال حاضر یکی از واحدهای معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است
جنبش هنر نوین
جنبش هنر نوین و معاصر در ایران در حوالی دههٔ ۱۳۲۰ خورشیدی (دههٔ ۱۹۴۰ میلادی) و با مرگ کمالالملک و گشایش دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران آغاز شد. با ورود استادان غربی همچون آندره گودار و سفر دانشجویان هنر برای دانشاندوزی به اروپا، هنرمندان ایرانی به آرامی با اندیشههای نوین در هنر جهان – از جمله دریافتگری – آشنا شدند
دههٔ ۱۳۲۰ همچنین شاهد برگزاری نخستین نمایشگاههای هنری نوین در ایران، کشش به سبکهای جدیدتر، و برخورد هنرمندان نوگرا با سنتگرا بود. کسانی چون محمود جوادیپور، حسین کاظمی، و جلیل ضیاءپور از جمله پیشگامانی بودند که فضا را در ایران برای پذیرش هنر نوین باز کردند. ارتباط هنری میان این گروه از هنرمندان با افزایش تعداد گالریهای تهران بیشتر شد و نخستین محفلهای هنری ایران، به ویژه انجمن خروس جنگی، آغاز به کار کردند.
معماری
ساختمان موزهٔ هنرهای معاصر از نمونههای معماری نوین در ایران بهشمار میرود. در این سازه، از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی همراهِ عناصر مدرن بهره گرفته شده.طراحی و معماری این سازه به دست کامران دیبا معمار ایرانی انجام گرفت که عناصر معماری سنتی ایران، همچون هشتی، چهارسو، و گذرگاه را در طراحی آن قرار داد. به گفتهٔ کامران دیبا، معماری نوین موزه را همانندی در هیچیک از کشورهای عرب و مسلمان، از جمله مصر و ترکیه، نمیتوان یافت.
ایده طرح
دیبا ایدهٔ طرح موزه را از کارهای لو کوربوزیه و فرانک لوید رایت وام گرفت و در طراحی محتوا و بخشهای لازم آن به موزه هنرهای مدرن نیویورک نیز چشم داشت. دیبا همچنین در طراحی سازه از آثاری از خوسپ لوئیس سرت همچون فونداسیون مگ و نیز آثار لوئی کان – که دارای عرفان نهادینه در خود بودند – بهره گرفته است . به گفتهٔ دیبا، وی فضاهای درونی موزه را به گونهای طراحی کرد تا «ارتباط میان انسانها و فعالیتهای آنان با هم» را تقویت کند. فضاهای باز و راهروهایی که به آرامی در فضای موزه چرخیده و به گالریها میرسد به درستی چنین فضایی را فراهم کردهاند
مجسمه های برنزی
تعدادی از مجسمههای برنزی پرویز تناولی به سفارش دیبا برای این مجموعه ساخته شد و در محوطهٔ اطرافش تعبیه گردید.
ساختمان موزه
ساختمان موزه از سنگ و بتن ساخته شده و روی هم رفته (همراه باغهای اطراف) ۸۵۰۰ مترمربع مساحت دارد.
مساحت سطح کلی دیوارهای موزه نزدیکِ ۲۵۰۰ مترمربع است. خود موزه بیش از ۵۰۰۰ متر مربع مساحت دارد و ساختنش ۹ سال طول کشید.
ورودی های موزه
محوطهٔ موزه دارای دو ورودی است که یکی در سوی پارک لاله قرار گرفته و خدماتی بهشمار میرود، و دیگری ورودی اصلی است که از سوی خیابان کارگر در غرب سازه راه میدهد. ساختمان خود موزه در جنوب بستر طرح و باغ مجسمه واقع شده؛ و این باغ محیطی گسترده و چمنکاریشده در شمال ساختمان است
نمای بیرونی
نمای بیرونی ساختمان با الهام از بادگیرهای مناطق حاشیهٔ کویر ایران ساخته شدهاست. به گفته دیبا، به خاطر آنکه وی بودجهای در اختیار نداشت تا به دیدار موزههای مختلف جهان برود، آرامآرام توجهش به یافتن سبکی از معماری محلی جلب شد و بهترین نمونههای چنین سبکی را در پشتبامهای گِلی و گنبدهای شهرهای کویری ایران یافت.
ساختمان موزه
ساختمان موزه از دو بخش کلی، مجموعهای از فضاهای بسته و حیاط میانی، تشکیل شدهاست. درون ساختمان و در فضای بسته آن، مسیری مارپیچ به صورت چرخشی طراحی شدهاست که افراد با پیمودن مسیری با شیب کم، به سوی پایین راهنمایی میشوند.
گالری های موزه
این گالری به آرامی به گالری پس از خود متصل میشود و بازدیدکننده را به درون زمین میبرد. گالریهای مجموعه دارای طرحهای کمابیش همانند هستند. اما گالریهای یک و پنج – که محور اصلی ساختمان موزه را میسازند – با دیگر گالریها متفاوتند. اتصال هر گالری به گالری پس از خود از راه شیبراهههایی با شیب ملایم صورت گرفته که در هماهنگی کامل با گالریها ساخته شدهاند.
طراحی فضاهای بسته
طراحی فضاهای بسته به گونهای است که گالری شمارهٔ یک یا همان سرسرای اصلی، نقطهٔ آغاز و پایان بازدیدکننده خواهد بود. این سرسرا، قاعدهای از هشتضلعی نیمهمنظم و طاقی بلند دارد که در بالایش نورگیر سقفی بزرگی با چهار بادگیر قرار دارد. دیبا در طراحی این سرسرا اهمیت زیادی به فضای میانی و ارتباط آن با ورودی و زنجیرهٔ گالریهای دیگر، و نیز با کتابفروشی و رستوران مجموعه دادهاست.
ارتباط سراسری موزه
ارتباط سرسرای اصلی با پایینترین سطح موزه از فضای تهیِ میانی و شیبراههٔ مارپیچ به وجود آمدهاست. پایین مارپیچ و در دل هشتی، اثری مدرن از هنرمند ژاپنی نوریوکی هاراگوچی با نام ماده و فکر قرار دارد که ترکیبی از روغن و پولاد است. این اثر، که در ایران ساخته شدهاست، همانند حوضخانههای ایرانی است و به دلیل ویژگی انعکاسی این ترکیب، بازدیدکنندگان آن را به شکل آینهای بزرگ میبینند.
فضای باز موزه
فضاهای باز و حیاط میانی موزه شکلی نامنظم دارند. حیاط میانی در راستای شمال–جنوب و عمود بر محور ورودی موزه کشیده شدهاست و شکل آن برآمده از پس و پیشنشستگیهای حجم گالریهاست. گالریهای شماره یک و پنج دو در ورودی شیشهای به این حیاط دارند. از آنجا که گالریها خود به تدریج پایینتر میروند، حیاط میانی نیز ترازهای گوناگون دارد و دارای سکوهایی با بلندی ناهمسان و پلههایی است که آن سکوها را به هم میپیوندد. در میان سکوها و در میان پلهها، حوضی چهارگوش قرار دارد که بر محور اصلی حیاط واقع شدهاست.
دیوارهای ساختمان موزه
دیوارهای ساختمان موزه، بسته و کمروزنه هستند و شکلی دژمانند از حجمهای توپر و سنگین را تشکیل دادهاند.
مصالح بکار رفته در نمای موزه
مصالح به کار رفته در نمای ساختمان سنگهای بادبر نارنجی و بتن هستند. این سنگهای بادبر به آن خاطر انتخاب شدهاند تا نما را سنگین و سنتی نشان داده و به آن شکل تاریخی دهند. بخش مدور نورگیرها با ورقههای مسی پوشانده شدهاست و شیشههایی که در انتهای نورگیرها قرار دارد تیرهرنگ هستند. دیوارهای سنگی با بتن قاببندی شدهاند و رنگ متمایل به کرم این بتن و ترکیب آن با سنگهای لاشه سبب پدیدآمدن رنگ و بوی معماری کاهگلی کویری ایران شدهاست.
امکانات موزه
موزهٔ هنرهای معاصر دارای ۹ گالری است که سهتایش نمایشگاهِ آثاری از نقاشان و هنرمندان بینالمللی است که در گنجینه دائمی موزه نگهداری میشوند. این گنجینه آثار بسیار باارزشی از کلود مونه، ونسان ون گوگ، پابلو پیکاسو، رنه ماگریت، اندی وارهول و دیگران دارد. نمایشگاههای موقتی و فصلی در شش گالری دیگر موزه برپا میشود. گالریها یکی پس از دیگری در راه گذر بازدیدکنندگان قرار دارند و این تماشای همه کارها را آسان میکند.
کتابخانهٔ تخصصی
کتابخانهٔ تخصصی موزه در پایان شیبراهی که به بخشهای امور اداری و هنری میرسد واقع شده. در مخزن این کتابخانه نزدیک ۵۰۰۰ کتاب فارسی و غیرفارسی هست، که موضوعات هنری گوناگونی چون معماری، نقاشی، طراحی، ارتباط تصویری، عکاسی، سینما و جز اینها را پوشش میدهد. سامانهٔ ردهبندی این کتابها به شکل LC است و تنها اعضا میتوانند از آن استفاده کنند. عضویت در این کتابخانه، ویژهٔ دانشجویان و پژوهشگران رشتهٔ هنر است. در بخش نشریات ادواری نیز نشریات فرهنگی و هنری داخلی و برخی نشریات خارجی در موضوعهای مرتبط نگهداری میشود. از دیگر امکانات تخصصی موزه میتوان به کانونهای معماری و نیو مدیا اشاره کرد.
بخشهای جنبی
موزهٔ هنرهای معاصر چندین بخش جنبی نیز دارد که از جملهٔ آنها میتوان سینماتک، کتابفروشی تخصصی و رستوران را نام برد. سینماتک در مهر ۱۳۷۷ آغاز به کار نمود. هدف از برپایی آن نمایش کارهای ارزشمند سینمای ایران و جهان و سنجش فیلمهای به نمایش درآمده برای ارتقای کیفیت نگاه مخاطبان است. این مجموعه همچنین به برگزاری جلسههای نقد، سمینار و مراسم آغاز و پایان نمایشگاهها میپردازد. گنجایش ثابت سینماتک ۲۰۰ صندلی است. اندازهٔ پردهٔ نمایش آن ۶ × ۸ متر است که امکان نمایش فیلم و اسلاید را فراهم میسازد. سینماتک اعضای ثابت دارد و در روزهای آغازین هر سال عضویت میپذیرد. اعضایش یک سال از برنامههای سینماتک استفاده میکنند. این اعضا همچنین از دیگر برنامههای موزه و کتابخانه نیز بهرهمند میشوند.
کتاب فروشی
کتابفروشی تخصصی در سمت چپ سالن ورودی به گالریها است و در آن نشریههای هنری ایرانی، نمونههایی از کارهای نویسندگان ایرانی، گاهشمار، کارتپستالهای هنری و آثار منتشر شده در مؤسسهٔ هنرهای تجسمی را میفروشند.
رستوران و کافی شاپ
رستوران و کافی شاپ موزه نیز در طبقهٔ همکف ورودی است تا بازدید کنندگان بتوانند قبل و بعد تماشای نمایشگاه موزه در آنجا به استراحت بپردازند و از فضای حیاط میانی موزه لذت ببرند، دیواری شیشهای آن را از باغ تندیس جدا کردهاست و میشود چهار تندیسِ اسب و سوارکار اثر مارینو مارینی، درمانگر اثر رنه ماگریت، زن ایستادهٔ ۱ و مرد در حال قدمزدن ۱ از آثار آلبرتو جاکومتی را از داخل رستوران تماشا کرد.
مجموعهٔ آثار هنری
مجموعهٔ آثار موزه را میتوان در سه گروه آثار موجود در مخزن (گنجینه)، آثار ارائه شده در گالریها و فضاهای درون موزه، و نیز تندیسهای موجود در محوطه بیرونی دستهبندی کرد.
آثار باغ تندیس
باغ تندیس، فضای سبز واقع در شمال ساختمان موزه است با مجسّمههایی از ماکس ارنست، پرویز تناولی، هنری مور، ماکس بیل و دیگران.
مرد رهگذر
هنگام ساخت موزه، دیبا از پرویز تناولی درخواست میکند تا تندیسی با نام «مرد رهگذر» برای جلوی ورودی موزه بسازد؛ تندیسی از مردی خسته که روی نیمکت نشسته و میان مردم بیرون جای دارد. دیبا میخواست ارتباطی میان مردم در بیرون از ساختمان، با آنچه در درونش وجود دارد برقرار کند. تناولی تندیس را با بهرهگیری از شکل جامه و همچنین چهرهٔ خود دیبا ساخت. این تندیس در دوران انقلاب توقیف، و سپس ناپدید شد.